خدایا به حرمت این ماه نیکوترین سرنوشتها *حلال ترین روزیها*

پربارترین زیارتها * خالص ترین نیتها * صالح ترین عملها *مقبول ترین

عبادتها*را از جانب خودت بالاترین درجه را برایشان مقدر فرما (آمین)

رنگ کرده چه وقت دیگر گیتی تواند چون تویی خلق کند فرشته ای فقط

در قالب انسان فقط ساده میتوان گفت

سلام خسته نباشید هم تو وهم دوستانت که دارید خیلی زحمت میکشید

ممنون هستم داره کم کم هم موضوعات جالب وپر محتوامیشوددستتان درد نکنه نمیدونم سی دی ها

وکتاب های دکتر علیرضا آزمندیان مطالعه وگوش کرده ای یا نه که حتما گوش

دادی ( بنیان گذار تکنولوژی فکر در ایران هستند ) ایشان خیلی با

قدرت صحبت میکنند ایشان یکی از فقیر ترین اقشار جامعه بوده که الان به

اینجا رسیده فکر کنم اگه بیاریش موضوع جالبی بشه وحرفهای زیادی برای گفتن

داشته باشه متشکرم  باز هم خسته نباشید

                           گمان هرگز نمیکرد که وآویلا ترین باشی

                            من راست گفتم که برای تو زنده ام

                                لا فتا الا خودم لا سهف الا چشم تو

                            نگاهش میکنم شاید بخواند ازنگاه من که او را دوست می دارم

ولی افسوس او هرگز نگاهم را نمی خواند

                           به برگ گل نوشتم من او را دوست میدارم

ولی افسوس او گل را به زلف کودکی آویخت تا او را بخنداند

                         من به خاکستر نشینی عادت دیرینه دارم

سینه مالامال از درد دلی بی کینه دارم

                        پاکبازم ولی در آرزویم عشقبازی ایست

مثل هر جنبنده ای مرحم دلی دلی در سینه دارم

                      من عاشق عاشق شدنم

صبا را دیدم وگفتم صبا دستم به دامانت بگو

                      از من به دلدارم که او را دوست میدارم

ولی ناگه ز ابر تیره برقی جست وروی ماه تابان را بپوشانید

                     من از بیراهه پله بر میگردم وآواز شب دارم

هزار ویک شب دیگر نگفته زیر لب دارم

                      مثال کوره میسوزد تنم از عشق امید طلب دارد

حدیث تازه ای از عشق مردانه طلب دارم

                                        اینجا با این قشنگی هاش واسه من زندونه

وای تموم نمیشه لجبازی هات زمونه

                                       سرراهم رو گرفتی چه بد کردی زمونه

غرورم رو شکستی چه بد کردی زمونه

                                      بازم این سو آن سو

من و خوب می کشونی زمونه آی زمونه

                                      ببین کاسه صبرم چه لبریزه زمونه

تو غربت خونه کردن چه لبریزه زمونه

                                       هر چی باهات راه امدم تو باهام لج کردی

رفیق نیمه راه شدی راهت رو کج کردی

                                              تو رو دوست دارم هر جا که هستی

نباشم زنده اون روز ببینم

                                             شکستی اون عهدی که با من تو بستی

من ویه دل عاشق تو غربت وپشیمانی

                                            بگو با دل عاشق که بیایی می مانی

تو گفتی روی بال عشق سفر کردی

                                             کبوترهای عاشق را خبر کردی

نگفتی از من لیلای بی مجنون چه دیدی

                                            که از من وعشقم حذر کردی

لبا لب از صداقتی که لبریز از محبته

                                             ناجی قلب عاشقم تا مرز بی نهایته

تو از کدوم قبله عشق به دیدن من امدی

                                             با شعله کدوم نگاه آتیش به جون من زدی

باور کن تنها تویی بود ونبودم

                                              واسه دل تو میزنه نبض وجودم

                                (ارد بزرگ)

آماده نیست بخت کمتری برای پیروزی خواهد داشت آمادگی یعنی بروز بودن

در هر حرفه وکاری

                                 (ارد بزرگ)

                     (ارد بزرگ)

کامیابی از تلاش خود دست کشیده اند

                                     (توماس ادیسون)

                          (پیکاسو)

                                      چه نکوتر آنکه مرغی ز قفس بریده باشد

پر وبال ما بریدند و در قفس گشودند

                                       چه رها جه بسته مرغی که پرش بریده باشد

اما حرف دلم تنها دو کلمه است دوستت دارم 

                                                         (ویکتور هوگو)

                                       (کوروش کبیر)

را یکی پس از دیگری می بندد

                                          (ارد بزرگ)

                   (پیکاسو)

وقتی کلامی را جاری ساختی ارتعاشی میسازی وارتعاش تو موجی

میسازد در دل مخاطب؟ گاهی این موج میتواند .....کسی را به زیر برد

وگاهی به اوج؟ اولین کسی که به همراه این موج بالا وپایین میرود خود

تو هستی؟مگذار موج کلامت  ورفتارت تو را به نزول سوق دهد .......

اگر نمیدانی نگو ؟ اگر میدانی به بهترین شیوه بگو ؟ باید همواره بهترین

وزیباترین  هایت را بر زبان آوری ؟حتی به هنگام خشم ؟آنچه که کلام

تو جاری میسازد وآنچه که تو هرروز رفتار میکنی درست یاغلط ؟همه ی

آن چیزی است که تو در آن لحظه هستی ؟ بگذار تا فقط لحظه به لحظه

خوبیهایت جاری شود از انعکاس تیرگیها بر آینه ی دل مخاطب واهمه داشته

باش.....چرا که این تیرگی ها گسترش می یابد پس تو به نوبه خودت

با رفتارت مگذار که جهان برایت تیره وتار شود همیشه زیباترین باش تو

زیباترین ها را جاری کن جهنم مکانی جغرافیایی در جایی نیست بلکه حالتی

از روح ناراضی است .....اگر رفتار ما هر روز در مسیر درست باشد یعنی

رضایتو رضایت درون یعنی بهشت ..........وآرامش هنر نپرداختن به مسائلی

است که حل کردنش سهم خداست لحظه لحظه هایت در مسیردرست گام

نهادن ........؟

دور از نشاط هستی وغوغای زندگی

                     دل با سکوت و خلوت غم خو گرفته بود

آمدسکوت سرد و گرانبار را شکست

                     آمدصفای خلوت اندوه را ربود

آمدبه این امید که در گور سرد دل

                    شاید زعشق رفته بیابد نشانه ای

او بود و آنگاه پر از عشق و اشتیاق

                      من بودم وسکوت غم جاودانه ای

آمد مگر که باز دراین ظلمت ملال

                       روشن کند به نور محبت چراغ من

باشد که من بگیریم سراغ شعر

                      زان پیش تر که مرگ بگیرد سراغ من

گفتم مگر صفای نخستین نگاه را

                      در دیدگان غمزده اش جستجو کنم

وین نیمه جان سوخته از اشتیاق را

                     خاکستر از حرارت آغوش او کنم

چشمان من به دیده او خیره مانده بود

                     جوشید یاد عشق کهن در نگاه ما

آهی از آن صفای خدایی زبان دل

                    اشکی از آن نگاه نخستین گواه ما

ناگاه عشق سر از سینه پر کشید 

                    آویخت همچو طفل یتیمی به دامنم

آنگاه سر به دامن آن سنگدل گذاشت

                   آهی کشید ازسر حسرت که این منم

باز آن لهیب شوق وهمان شور والتهاب

                   باز آن سرود مهر و محبت ولی چه سود

                                  (فریدون مشیری)

                  خارکن با پشته ی خارش به راه افتاد

عابری خاموش درراه غبار آلودباخودگفت

                    هه؟چه خاصیت که آدم سایه ی یک ابرباشد

کفترچاهی شدم از برج ویران پرکشیدم

                     برزگر پیراهنی برچوب روی خرمن اش آویخت

دشتبان بیرون کلبه سایه بان چشم هایش کرد دستش را

                    وبا خودگفت هه؟

چه خاصیت که آدم کفتر تنهایی برج کهنه ئی باشد

                  آهوی وحشی شدم ازکوه تاسحردویدم

کودکان در دشت بانگی شادمان کردند

                  گاری خردی گذشت ارابه ران پیرباخودگفت

هه؟چه خاصیت که آدم آهوی بی جفت دشتی دور باشد

                 ماهی ی دریا شدم نی زار غوکان غمین را تا خلیج دورپیمودم

هه؟چه خاصیت که آدم ماهی ی ولگرد دریایی خموش وسردباشد

                  کفتر چاهی شدم از برج ویران پر کشیدم

سایه ی ابری شدم بر دشت ها دامن کشاندم

                   آهوی وحشی شدم از کوه تا سحر دویدم

ماهی ی دریا شدم بر آبهای تیره راندم

                   دلق درویشان به دوش افکندم واوراد خواندم

یار خاموشان شدم بیغوله های راز گشتم

                  هفت کفش آهنین پوشیدم وتا قاف رفتم

مرغ قاف افسانه بود افسانه خواندم بازگشتم

                  خاک هفت اقلیم را افتان وخیزان در نوشتم

خانه ی جادوگران را در زدم طرفی نبستم

                مرغ آبی را به کوه و دشت وصحرا جستم و بیهوده جستم

پس سمندر گشتم وبر آتش مردم نشستم

                              (احمد شاملو)

میان آفتاب های همیشه زیبای تو لنگریست ونگاهت شکست

ستمگریست وچشمانت با من گفتند که فردا روز دیگریست

وامشب که بادها ماسیده اند وخنده ی مجنون وار سکوتی در قلب شب

لنگان گذر کوچه هایبلند حصار تنهایی من پر کینه می تپدوبا تو یک سکوت

وهزاران فریاد سال باد * سال اشک * سال شک* سال روزهای فراق*

سال روزهای دراز* سال استقامت های کم* سالی که غرور را شکستم

سال روزهای دلتنگی و حرفهایی که سخت تکان دهنده است اما افسوس

این زنگ خوابدار در والس های پر هیجان دو چشم تو  نوت های ترد ونرم

سکوت است

ماهی مرگ تنم را که بوسه ی گرم خواهد گرفت با دهان خون آلود زخمش

از زمین عشق و نخستین بوسه های ما بگذار بگذار یادبود آن بوسه های

باد که یاران با دهان سرخ زخمهای خویش را بر زمین ناسپاس نهادند

به پروانه ئی ماننده بودزمان با گام شتابناک برخاست

ودرسرگردانی یله شددر باغستان خشک معجزه ی وصل بهاریکرد

سراب عطشان برکه ئی برکه ئی صافی شد وگنجشکان دست آموز بوسه

شادی رادر خشکسار باغ به رقص آوردنداینک چشمی بی دریغ

که فانوس اشک اش شوربختی ی مردی راکه تنهابودم وتاریک لبخندمیزند

آنکه من ام که سرگردانی ام راهمه تا بدین قله ی جل جتا پیموده ام

آنکه منم میخ صلیب از کف دستان به رندان پرکنده آنکه منم پا برصلیب

باژگون نهاده باقامتی به بلندی ی فریاددرسرزمین حسرت معجزه ای فرود آمد

واین خود دیگر معجزه ای بود فریاد کردم ای مسافربامن ازآن زنجیریان

بخت که چنان سهمناک دوست میداشتم این مایه ستیزه چرارفت

باایشان چه می بایدم کرد بر ایشان مگیر چنین گفت وچنین کردم

لایه ی تیره فرو نشست آبگیر کدر صافی شد وسنگ ریزه های زمزمه

در ژرفای زلال درخشید دندانهای خشم در لبخندی زیباشد رنج دیرینه

همه کینه های اش را خندیدپای آبله درچمنزاران آفتاب فرود آمدم

بی آن که ازشب ناآشتی داغ سیاهی برجگر نهاده باشم نه؟

هرگز شب را باور نکردم چرا که درفراسوهای دهلیزش به امید دریچه ئی

دل بسته بودم شکوهی در جانم تنوره میکشد گوئی از پاکترین

هوای کوهستانی لبالب قدحی درکشیده ام درفرصت میان ستاره ها

شلنگ انداز رقصی میکنم دیوانه به تماشای من بیا؟

                            (احمد شاملو)